Blog van de Binnenkamer

Afgelopen weekend nam ik afscheid van mijn ouderlijk huis. Het huis dat ruim 41 jaar een vanzelfsprekendheid was in mijn leven. Het huis waar ik ben opgegroeid en waar ik voor een groot gedeelte ben geworden wie ik ben. Ik nam niet alleen afscheid van het huis, maar ook van de tuin. En van het bos dat erbij hoort. En de vijver, de omliggende weilanden en natuurlijk: de boom. Die mooie boom, die al groot was toen ik geboren werd en die nu nog groter is. Die alles heeft gezien en gehoord en altijd in stilte aanwezig bleef. Ik zei gedag tegen het huis waar mijn vader leefde tot zijn dood en ik zei ook gedag tegen de onrealistische droom om er op een dag alsnog zelf te gaan wonen.

Het is meer dan alleen de deur van een huis dicht trekken; het is het sluiten van een hoofdstuk in mijn leven. Natuurlijk, het hoort erbij. De meeste mensen maken dit ooit een keer mee. En ik mag van geluk spreken dat dit zo lang mijn thuis was, dat ik hier mocht opgroeien en nog zo vaak kon terugkeren. Dat is waar. En het gevoel waar ik nu al een paar dagen mee rondloop is net zo waar: de pijn van afscheid nemen.

Afscheid nemen, dat veroorzaakt een opmerkelijke mengelmoes van verdriet, dankbaarheid en het idee van ‘nooit meer’. ‘Nooit meer’ is een niet te bevatten en niet te overzien abstract idee. Er is tijd voor nodig om het minder abstract te maken, dat weet ik. En dan wordt verdriet minder en dankbaarheid groter.

Ik heb het nodig om af en toe even de tijd te nemen om dit te voelen. Gewoon op te merken: oja, het doet best een beetje pijn. Het allemaal nog even ‘door te nemen’ met mezelf. Want als ik niet oplet, dan gaat het leven van alledag gewoon verder en wordt het ergens in een doosje weg gestopt in mijn lijf en ik weet dat ik dan kwaaltjes krijg: zere nek, pijn aan mijn rug, vermoeidheid. Dan voel ik liever de directe aanleiding: afscheid nemen van iets dat mooi en belangrijk was in mijn leven.

Of het nou gaat om een huis, om het verlies van een dierbare of om de basisschooltijd van je kind: afscheid nemen komt in vele vormen en treft ons allemaal. Herken je het gevoel dat ik beschrijf? En hoe ga jij daar dan mee om?